Een pad ontstaat door erop te lopen.
Tijdens mijn hogere studies vroeg onze favoriete docent Nederlands-Engels Dhr. S. om een verhaal te schrijven over wat ons later allemaal zou kunnen boeien. Onze ideale job, hoe we later wilden leven en wat onze dromen en aspiraties waren. We mochten zonder gêne er voluit op los fantaseren. Deze taak zou enkel punten opleveren als het de moeite waard was om te lezen. Dhr. S. zou zowel de inhoud als de schrijfstijl beoordelen.
Met een klein hartje ging ik aan de slag. Nooit had ik dit luidop durven zeggen maar voor televisie werken en schrijven waren de twee droomjobs die ik beschreef en ik wilde heel veel reizen. Heel wat later zou ik een gezin wensen met wie ik in een klein huis met een grote tuin op de Kalmthoutse buiten zou wonen. Dat waren zo wat de ingrediënten van mijn droomleven in mijn opstel. Al schrijvend droomde ik verder en vertelde ik waarom ik mijn leven op die manier zag. Maar het was een fictief leven, zo schreef ik op het einde van het opstel, want het droevige Vlaamse televisielandschap in 1987 nodigde niet meteen uit. En verhuizen naar Nederland achtte ik niet onmiddellijk mogelijk. Schrijven leek me nog minder haalbaar. Hoe zou ik in godsnaam een boek volgeschreven krijgen? Mijn inspiratie en verbeelding zouden zeker niet toereikend zijn.
We waren heel benieuwd naar de punten van het opstel. We vonden het een moeilijke opdracht maar wel eentje waar we eens over mochten doordrammen en doordromen. En dat is leuk als je 20 bent. Iedereen was stomverbaasd toen we allemaal dezelfde, symbolische 8 op 10 kregen. Dhr. S. had waarschijnlijk al onze ‘dt’ fouten door de vingers gezien. Met deze opdracht wilde hij ons aanzetten om na te denken over onze toekomst. De 8 op 10 stond symbool voor het pleidooi van Dhr. S. om onze dromen na te streven en ons niet te laten ontmoedigen.
Twee jaar later startte de commerciële zender vtm in Vlaanderen, ik solliciteerde en maakte al gauw deel uit van het jonge vtm team voor de daarop volgende twaalf jaar. Geen tijd om te schrijven, geen tijd voor kinderen. Dat zou ik ‘later’ wel doen. En zo gebeurde het. Na de geboorte van mijn drie schatten van dochters wilde ik eindelijk werk maken van het schrijven. Ik volgde schrijfcursus en werd daarnaast opgeleid door de magnifieke Els Van den Abbeele, toenmalig perschef van vtm, mijn vriendin en mentor.
Ik hou van schrijven. Al schrijvend vind ik sneller de juiste woorden dan wanneer ik praat. Ik blijf schrappen en weer toevoegen tot het goed zit. Als ik mezelf verplaats in diegene die het moet lezen en ik ervaar dat de woorden, de zinnen, de tekst goed begrijpbaar en zinvol zijn, dan ben ik tevreden. Of toch nog net niet?
Een verhaal of een redactionele tekst schrijven, het communiceren in print of online over een selling product, een blogpost … ik vind het allemaal fijn om te doen en probeer er telkens voor te zorgen dat de boodschap van de tekst correct zijn bestemmeling bereikt.
Waarom ik zo graag kinderverhalen schrijf?
Op mijn 16de kreeg ik een teddybeer cadeau. Tot op vandaag is die beer nog altijd mijn favoriete knuffel. Hij vergezelt me nog steeds op reis ondanks de slijtage op zijn vacht. Hij is het ‘levende’ symbool van het feit dat ik graag in een kinderlijke wereld vertoef. Een wereld waar alles mogelijk is en waar alles eenvoudig lijkt.
Ik hou ervan om in de verhalen die ik schrijf, dingen ‘goed te maken’ die in mijn leven als volwassene niet zo vlot lopen. Overkomt het jou ook bij het inpakken van reiskoffers dat net het laatste kledingstuk niet meer in de koffer past? Grrrr…De rits of knop is streng voor je en hij gaat niet meer dicht. Toch wil je dat ene ding er nog in!!!.
Dan vind ik het heerlijk dat Baasjebeer in de verhalen die ik schrijf een magisch rugzakje heeft, niet groter dan een tennisbal waar hij op wonderlijke wijze alles wat hij maar wil, kan in stoppen.
Hartewensen en dromen laten uitkomen, fantaseren, protagonisten en helden laten zegevieren, antagonisten laten falen…. Voor mij is dat een manier om me goed te voelen.
Hopelijk hou je van mijn kinderboeken. Hier vind je een overzicht van mijn boeken.
Annick
p.s. : Dat vele reizen waarvan sprake in mijn opstel? Dat is al aardig gelukt maar het mag altijd iets meer zijn … 😉
